مولانا سید محمد هادی بن سید ابو الحسن ابو در ۲ ذیقعده ۱۲۹۰ ه ق در لكنهو به دنیا آمد، وی نوه ممتاز العلماء مولانا سید محمد تقی و برادر جوانتر سیدباقر طاب ثراه و فردی با ذکاوت و پرهیزگار بود. از کودکی به تحصیل علم علاقه داشت و نزد علمای بزرگ زمان خود از جمله پدر و برادر بزرگش درس خواند و بعد از فراغت از تعلیمات لازم به نجف اشرف رفت و با عزت و احترام در درس خارج فقه و اصول شرکت کرد و مورد احترام استادان خود بود. وی در نزد شیخ الشريعة آقای شیخ فتح الله اصفهانی معروف به آقای شریعت و آیة الله سید محمد کاظم طباطبایی خراسانی به تحصیل علم ادامه داد و بعد از کسب فیض از حضور علما و بزرگان به لکنهو بازگشت و در مدرسه عالیه سلطان المدارس به سمت نایب صدر مدرس منصوب شد.
وی کتابهای مهم مانند شرح لمعه، قوانین، فصول، تصریح (هیئت) و شرح كبير، رسائل و اصول کافی را تدریس می کرد. هنگامی که سید باقر به عراق میرفت، او را قائم مقام خود ساخت. من او را ملاقات کرده بودم، قامتی بلند داشت، عمامه یا کلاه بر سر می گذاشت و عصا در دست میگرفت و چهره ای زیبا داشت در عین حال با وقار و پرهیزگار بود. به طلاب بسیار احترام میگذاشت و به درس و تدریس به ویژه فقه و اصول بسیار علاقه مند بود. چندین بار به زیارت عتبات مشرف شد.
در سال ۱۳۵۶ ه ق آخرین بار به سفر زیارت رفت و سرانجام در یکم صفر ۱۳۵۷ ه ق درگذشت و در نجف نزدیک باب الطوسی به خاک سپرده شد.
فرزندان
استاد محترم مولانا سید احمد (درگذشت ۱۳۹۳ ه ق)
مولانا استاد سید محمد حسن(مهاجر کربلا)
مولانا استاد سید محمد حسین (درگذشت ۱۳۸۵ ه ق).
شاگردان
اسامی چند تن از شاگردان او به شرح ذیل است:
مولانا محمد رضا
مولانا سبط حسن
مولانا کلب حسین
مولانا سید محمد معروف به میرن
مولانا عالم حسین
مولانا سید عبدالحسين
مولانا زین العبادین (ملتان)
مولانا عالم حسین
مولانا سید محمد
مولانا یوسف حسین
مولانا ضامن حسین
مولانا سید اقبال رضا
مولانا دکتر اعجاز حسین
