آیت الله العظمی سید راحت حسین رضوی فرزند طاهر حسین رضوی در گوپالپور در تاریخ ۵ رجب ۱۲۹۷ ه ق متولد شد. نام تاریخی وی سید حیدررضا بود. بعد از پایان دوره ابتدایی، دروس قطبی، میبذی، حریری و شرایع الاسلام را در محضر سید باخدا مولانا سید حسن، سید عابد حسین، مولانا سید محمد مهدی و مولانا نظیر حسین تمام کرد و بعد از تدریس شش ساله در لكنهو بنا به تشویق پدرزن خود مولانا نثار حسین به عراق رفت و در نجف در دروس شیخ على گنابادی، آقا ملا رضا، آقا سید کاظم خراسانی و آقای شیخ سیدکاظم یزدی شرکت کرد و بعد از نه سال تحصیل در فقه و اصول به اخذ مدارک عالی نایل آمد و در سال ۱۹۱۴م وقتی که عراق گرفتار جنگ بود، مولانا راحت حسین با مشکلات زیاد با خانواده خود به وطن بازگشت. حدود بیست سال بعد دوباره به عراق و ایران رفت.
ایالت «بهار» از قدیم سابقه علمی داشت و علما کتابخانه های بزرگی در آن جا تأسیس و کتابهای نادر و کمیابی را جمع آوری کرده بودند. در قریه ای به نام حیدرآباد واقع در بلوک مونگیر یکی از زمینداران کتابخانه ای عالی تأسیس کرده بود. مولانا راحت حسین در آن محل سکونت گزید و با خاطری آسوده به تحقیق و مطالعه و تبلیغ پرداخت و نماز جمعه و جماعت را برقرار کرد. در این هنگام از ایالتهای دیگر از او برای تدریس دعوت می کردند و او به ریاست مدارس مختلف از جمله مدرسة الواعظین برگزیده شد، اما به خاطر ضعف و بیماری به زادگاه خویش برگشت و در ۲۶ رمضان ۱۳۷۶ ه ق وفات یافت.
مولانا راحت حسین در فقه، اصول، رجال و درایت مایه افتخار معاصران بود، مدتی در زمینه تفسیر کار کرد و تفسیری بزرگ به تحریر درآود.
