آیت الله سید دلدار علی نقوی فرزند محمد معین، معروف به سید دلدار، یکی از اعلام بزرگ شیعه در کشور هندوستان در سال 1166 هجری قمری در قصبه نصیر آباد هند متولد شد. نسبش با بیست و دو واسطه به حضرت امام هادی (علیه السلام) منتهی می شود. پدرش سید محمد از علمای معروف هند می باشد. وی نزد پدر خویش مقدمات علوم را فرا گرفت و پس از آن در نجف اشرف به شاگردی مراجع عظام وحید بهبهانی، سید بحر العلوم، سید صاحب ریاض، سید شهرستانی و دیگر اساتید عالی حوزه علمیه نائل شد.
سید دلدار علی پس از تسلط جامع بر علوم مختلف به دیار خویش بازگشت و نخستین شخصیتی است که توانست شیعه جعفری را در هندوستان استوار سازد.
سید دلدار علی عالمی فاضل و فقیهی مجتهد و مفسری حکیم بود که در تمام فنون عقلی و نقلی مهارت یافت. خاندان دلدار علی نقوی از علمای مکتب تشیع در کشور پهناور هند بودند.
وصف این عالم جلیل القدر در آثار بسیاری از علما و بزرگان شیعه دیده می شود. صاحب جواهر، سید دلدار علی را در آثارش با عناوینی چون، علامه فائق، خاتم المجتهدین، آیت الله العظمی فی الاولین و الاخری معرفی می کند.
