سلامت علی دبیر بن غلام حسین از اولاد ملا اهلی شیرازی بود. ملا رفيع شاه یکی از بزرگان این خاندان، «میر منشی دهلی» بود. پسران وی غلام محمد و غلام حسین به خاطر هرج و مرج سیاسی پریشان حال شده بودند و غلام حسین در سال ۱۲۲۴ ه ق به لكنهو آمد. در آن هنگام میرزا دبیر هفت ساله بود، زیرا ولادت وی در ۱۱ جمادی الاولی ۱۲۱۸ ه ق در محله «بلی ماران دهلی» اتفاق افتاد.
وی نزد مولانا غلام ضامن و مولانا میرزا کاظم على اخباری درگذشته به سال ۱۲۴۹ ه ق) و ملا مهدی مازندرانی مجتهد (درگذشته به سال ۱۲۵۹ ه ق) علوم صرف و نحو، معانی و بیان، منطق و فلسفه، تفسیر و حدیث، فقه و اصول را خواند.
میرزا سلامت علی در ادبیات فارسی و عربی تبحر داشت و فردی عارف، سخی، عابد و زاهد بود. اگر چه به عنوان مرثیه گو شهرت داشت، اما در اصل از علما و واعظ بوده و مردم او را به همین عنوان می شناختند.
وفات
میرزا در شب ۳۰ محرم ۱۲۹۲ ه ق صبح هنگام دارفانی را وداع گفت و آیت الله سید ابراهیم ره بر جنازه اش نماز خواند و در میان جمعیت انبوه در خانه خود به خاک سپرده شد.
فرزندان
عبارتند از:
میرزا محمد اوج
میرزا محمد هادی حسین عطارد
آثار
آثاری که از او باقی مانده عبارت است از:
مراثی و قصاید و مثنویات و قطعات (عربی و فارسی)
ابواب المصائب (اردو)
