Ayatullah Syed Wasi Mohammad Najafi

مولانا سید وصی محمد در شهر فیض آباد در سال 1328 هجری قمری متولد شد. پدرش مولوی سید علی محمد فرزند مولانا سید ضیاءالله بود. او بسیار مؤمن و بسیار فروتن بود. مولانا سید وصی محمد تحصيلات ابتدايي خود را در مدرسه وثيقه فيض آباد گذراند، سپس نزد برادر بزرگتر خود مولوي سيد نجم الحسن در شهر بدایون رفت.

سید نجم الحسن ایشان را در سید المدارس (امروهه) ثبت نام کرد که در آنجا مولانا سید محمد امروهی استاد بودند. پس از بازگشت از امروهه، دوباره وارد مدرسه وثیقه شد و امتحانات عربی و فارسی دانشگاه الله آباد را شرکت کرد. سپس برای تحصیل به سلطان المدارس لکهنو رفت. پس از فارغ التحصیلی از سلطان المدارس، به نجف اشرف عراق رفت. و پس از سه سال تحصیل با دریافت اجازه اجتهاد، به هند بازگشت.

بعد از بازگشت به هند مدتی به عنوان امام جمعه و جماعت در شهر بدایون اقامت داشت. پس از آن چند سالی را در شهر غازی پور به عنوان امام جمعه و جماعت گذراند. آیت الله سید ظفرالحسن رضوی ره او را به عنوان استاد در کالج عربی جوادیه شهر بنارس دعوت کرد. و برای چند ماه آیت الله سید ظفرالحسن رضوی ره مدیر مدرسه ناصریه (شهر جونپور) شد. هنگامی که آیت الله سید ظفرالحسن رضوی ره به بنارس بازگشت، وصی محمد مدیر ناصریه شد.

هنگامی که آیت الله سعادت حسین خان (که سالها مدیر مدرسه وثیقه فیض آباد بود) از فیض آباد به لکهنو نقل مکان کرد، وصی محمد به جای او مدیر مدرسه شد. و در آنجا به تدریس و خدمات مختلف مذهبی و انجام تعهدات شرعی مشغول بود. وی در طول اقامت خود در شهر فیض آباد، زیارتگاه فیض آباد را بازسازی کرد. و ضریح بسیار زیبایی برای حرم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام در همان شهر ساخت.

هنگامی که وی از مدرسه وثیقه بازنشسته شد، علامه سید ابن حسن نونهروی ره وی را به عنوان معاون مدرسه الواعظین شهر لکهنو مقرر نمود. و پس از وفات علامه نونهری ره، وی در سال 1400 هجرب به عنوان مدیر اصلی منصوب شد.

سخاوت، علم، ایثار، سخنران بی نظیر، سادگی، تقوا، صله رحم، خرد، تدبیر، شاعری، ار صفات بارز ایشان بود و به نظر می رسید که این ویژگی ها برای ایشان می باشد.

تواضع و فروتنی از این داستان آشکار می شود: که یک مجلس عزای سالانه در مکانی در فیض آباد برگزار می شد. یکی از برگزارکنندگان مجلس قول سخنرانی را از ایشان گرفت و شخص دیگری با یک سخنران دیگری قول گرفت. در حین سخنرانی سید وصی محمد، سخنران دوم آمد و در میان جمعیت ایستاد و گفت: آقا، سخنرانی این جلسه به من وعده داده شده است. به محض شنیدن این حرف سید وصی محمد از منبر پایین آمد و ایشان را برای سخنرانی بالای منبر راهنمایی کرد و خود برای شنیدن سخنرانی زیر منبر نشست و با وجود اینکه آن شخص از علما نبود، وصی محمد از این مسأله از کسی شکایت نکرد.

تقریباً به مدت دو سال در بمبئی، فیض آباد و بناراس در حال بیماری و درمان آن مشغول بودند. در ماه می 1985، بینایی خود را از دست داد. سرانجام در بنارس (14 ژوئن 1986) در 6 شوال 1406 هجری قمری در روز شنبه ساعت 5:30 عصر، این خورشید دانش و عمل غروب کرد. جسد ایشان به فیض آباد منتقل شده و به خاک سپرده شد.