مولانا ابن حسن فرزند میر حسن رضا جایسی در لكنهو به دنیا آمد. سال تولد وی ۱۲۹۱ ه ق است. وی در محضر مولانا لطف حسین نحوی، مولانا سید علی نقی، مدرس مدرسه عالی کینگ، مولانا سید حسین ساکن محله احاط كمال جمال، مولانا سید بچهن و مولانا سید علن علوم و فنون مختلف را یاد گرفت و قبل از سفر به عراق از بحرالعلوم اجازه اجتهاد را دریافت کرد.
او در سال ۱۹۰۹م به عراق رفت و در دروس استادانی معروف در نجف و کربلا شرکت جست که به چند تن از آنان در ذیل اشاره می شود:
1- آقای سید کاظم طباطبایی، در نجف. ۲. آقای آخوند ملامحمد کاظم خراسانی. 3- آقای آقاشریعت اصفهانی.
پس از کسب فیض از اساتید فوق، آنگاه از آقایان حاج شیخ حسین مازندرانی؛ سیدعلی آل کاشف الغطاء و آقای سید مصطفی کاشی به دریافت اجازه اجتهاد نایل آمد.
حکومت بریتانیا او را به جای مولانا محمدباقر برای تقسیم بودجه سالیانه که شامل چندین هزار روپیه خیریه «اوده» بود تعیین کرد. سلاطین و بیگمات اوده، بیست هزار روپیه برای تقسیم بودجه ماهیانه در اماکن مقدسه عراق نیز وقف کرده بودند.
مولانا بن حسن به لقب شمس العلماء معروف بود. او وقار خاصی داشت و از زیبایی جسمی بی بهره نبود، به ورزش اهمیت میداد و علاوه بر آن به فنون جنگی نیز آشنایی داشت و به سبب داشتن صوتی خوش سخنرانیهایش مردم را جذب می کرد و هنگامی که از اشعار مثنوی می خواند، مردم به وجد می آمدند و نیز با خواندن اشعار رزمی خود کیفیت جنگ را بخوبی مجسم می ساخت.
ابن حسن شاگردان زیادی داشته که از ذکر نام آنها خودداری می شود از جمله یکی از شاگردان او این حقیر بوده است و کتاب شرائع الاسلام را نزد او خوانده ام.
وی در ۲۶ شعبان ۱۳۶۸ ه ق در لكنهو وفات یافت.
از فرزندان او می توان مولانا قائم مهدی را نام برد.
.png)
