عمدة العلماء مولانا سید محمد هادی بن سید مهدی در ۷ رجب ۱۲۲۸ ه ق در لكنهو متولد شد. هنوز در سن سه سالگی بود که پدرش و در سن پنج سالگی پدربزرگش غفران مآب درگذشتند. عمویش سلطان العلماء مولانا سید محمد تربیت برادر زاده اش را برعهده گرفت و چون به سن بلوغ رسید دخترش را به عقد او در آورد.
وی در سال ۱۲۶۲ ه ق اجازه اجتهاد دریافت کرد و امجد علی شاه که سلطان او ده بود او را به لقب «صدرالشریعة عمدة العلماء، ملقب ساخت و در دادگستری به منصب صدرالصدور مفتخر گشت، به طوری که تمام قضات ملک اوده تحت احکام او کار می کردند. او کارهای قضاوت را در منزل انجام می داد و علاوه بر کار قضاوت به تدریس هم می پرداخت و تعداد زیادی از طلاب در درس وی شرکت می کردند.
عمدة العلماء سید هادی فردی بسیار مقدس، متقی، عالم و فقیهی محتاط بود، وی عموما در کالسکه روبسته سفر می کرد تا نگاهانش به نامحرمان نیافتد.
علاوه بر امور فقهی به نیازهای روزافزون کشور پرداخت و موانع موجود در اشاعه دین را از میان برداشت و درباره عقاید یهودی و مسیحی مطالعه و تحقیق کرد و در رد عقاید آنان رساله هایی نوشت و به سؤالات آنها پاسخ داد.
فرزندان
سید محمد مهدی مجتهد
محمد مصطفی معروف به میرآقا مجتهد
شاگردان
شاگردان معروف او مولانا سید اعجاز حسین و مولانا سید مهدی بن نجف علی مصنف تذكرة العلماء قابل ذکرند.
وفات
در سن جوانی در لكنهو به سال ۱۲۷۵ ه ق درگذشت و در حسینیه غفران مآب به خاک سپرده شد.
