آیت الله العظمی سید امجد حسین ره

زندگی نامه

سید امجد حسین بن مولوی منور علی، اهل «رسول پورسونی بلوک اله آباده، پدرش فردی عالم و فاضل بود. پسرش تعلیمات و تربیت ابتدایی خود را نزد پدرش فرا گرفت و سپس به لكنهو رفت و تحصیلات خود را در محضر مولانا محمد حسین، مفتی محمد عباس، مولانا سید احمد علی محمد آبادی و تاج العلماء مولانا محمدعلی به پایان رسانید و اسناد و اجازههای اجتهاد گرفت.

مشاهده بیشتر

فعالیت های علمی

مولانا امجد حسین بسیار باهوش و فردی زحمتکش و با استعداد و جوانی پرهیزگار بود. در سال ۱۳۰۵ ه ق به تصنیف و تالیف و تدریس پرداخت و پس از ده سال سکونت در لكنهو به اله آباد رفت و به امامت نماز جمعه و جماعت منسوب شد و در ۲۰ شوال ۱۳۰۸ ه ق از اله آباد به دهول پور و وجی پور رفت و از آن جا به عراق و بعد از ده سال و شش ماه سکونت در ۱۶ ربیع الثانی ۱۳۱۹ ه ق به دهول پور مراجعت کرد.

در مدت سکونت ده ساله خود در عراق در محضر علمای بزرگ فقه، اصول، حدیث و تفسیر کسب کمال کرد. از استادانی مانند آية الله شیخ محمد طه نجفی، آية الله محمدعلی رشتی نجفی و آية الله سید محمدکاظم طباطبایی اجازه های اجتهاد و نقل روایات گرفت. این اجازات را سید وزیر علی به چاپ رسانیده است و در کتابخانه من موجود است. آقای محمد طه نجفی در اجازه نامه خود نوشته است: «حصلت له ملكة الاجتهاد و قوة الاستنباط فهو من المجتهدین الاعلام الذي يجب على اهل تلك الاطراف اتباع أقواله و اشاره و الراد علیه راد على الله» . اجازه نامه های دیگر هم حاکی از پاکی نفس و منزلت مقام علمی مولاناست.

بعد از مراجعت از نجف به تبلیغ دین و ترویج احکام شریعت مشغول شد. از ماه رمضان تا آخر ماه ذی الحجه در اله آباد سکونت داشت. به سبب اخلاق خوب و خصلت مهمان نوازی و سخاوتی که داشت محبوب و دوست همه بود. می گویند که از دست شخص بی ایمان چیزی نمی خورد و خوراک خودش را همیشه همراه خود داشت.

در سال ۱۳۲۷ ه ق در چک الہ آباد مدرسه دینیه تأسیس کرد (اول ژانویه ۱۹۰۶م).

مشاهده بیشتر