مولانا سید مرتضی حسین یکی از علمای بزرگ امروهه بود، فرزندش مولانا سید یوسف حسین در ۱۸ رجب ۱۳۰۲ دق در محله دانشمندان امروهه به دنیا آمد.
تحصیلات ابتدایی را در منزل نزد پدرش که مدرسی فاضل بود به پایان رسانید، سپس به رامپور رفت و در آن جا در خدمت مولوی محمد امین شاه آبادی علوم معقول را تمام کرد.
در سال ۱۳۲۴ ه ق برای تکمیل دروس نهایی از قبیل حدیث و فقه و اصول و غیره به عراق رفت و در مدرسه سید کاظم طباطبایی به تحصیل علوم پرداخت و در نجف اشرف اقامت گزید.
در نجف علما و استادانی به شرح ذیل وجود داشتند: محمد کاظم خراسانی، ابوالحسن اصفهانی؛ شیخ علی قوچانی؛ ضياء عراقی: کاظم طباطبایی؛ سید محمد و سید ابو تراب خوانساری و در کربلا مولانا سید کلب باقر هندی؛ شیخ مهدی کشمیری و غیره که پس از کسب فیض از وجود این علما به دریافت اجازه اجتهاد نایل گشت و در سال ۱۳۳۲ ه ق به وطن خود بازگشت و به تدریس مشغول شد و در مدرسه منصبیه مدرس اول شناخته شد و پس از این که قاری مولانا عباس حسین استاد دانشگاه اسلامی در سال ۱۳۵۶ ه ق درگذشت، مولانا یوسف حسین به جای او استاد علوم دینی شد. وی سرانجام در ۲۸ شعبان ۱۳۵۲ ه ق /۱۹۳۳م درگذشت.
ماهنامه «الهادی» به سرپرستی وی در میروت منتشر می شد و فتواهای او به چاپ می رسید.
تالیفات او عبارت است از: حاشيه كفاية الاصول، عربی؛ توضيح الركعات عن آیات الصلوة در جواب رسالۂ تصدق حسین دو رکعتی و جوابات شافيه.
