Mufti Syed Ahmad Ali Musavi

مفتی احمد على آخرین فرزند مفتی محمد عباس موسوی و از بزرگان معاصر و مجتهد و عالم معروف لكنهو بود. در ۲۵ رجب سال ۱۳۰۳ ه ق در لكنهو متولد شد. کودکی پنج ساله بود که پدرش مفتی محمد عباس در ۲۴ ربیع الاول ۱۳۰۸ ه ق درگذشت.

مولانا احمد علی روزگار سختی را بدون پدر همراه با مشکلات فراوان سپری کرد، ولی مادرش تربیت او را بر عهده گرفت و سید ابو هم به استادزاده خود توجه خاصی مبذول داشت. مفتی از سالهای ۱۳۱۲ تا ۱۳۱۷ ه ق در مدرسه سلطان المدارس در محضر مولوی جعفر حسین درس خواند، سپس شوهر خواهرش نجم العلماء سر پرستی او را قبول کرد و در مدرسه ناظميه داخل کرد.

در ابتدا به عبادت و ریاضت رغبت زیادی داشت ولی به خواندن درس علاقه چندانی نداشت، بنابراین در سال ۱۳۱۸ ه ق همراه با مادرش به کربلای معلا رفت و در آن جا با علاقه زیاد درس را آغاز کرد، از میان استادان وی در کربلا سید کاظم بهبهانی و شیخ غلامحسین مازندرانی حایری معروف هستند. از کربلا به نجف رفت و در درسهای ضیاء عراقی، میرزا حسين خليل، آخوند کاظم خراسانی و سید محمد کاظم طباطبایی شرکت کرد. در بیست و چهار سالگی اجازه اجتهاد گرفت و از نجف اشرف به کربلای معلا رفت و در نجف و کربلا طلاب هندی در نزد وی درس می خواندند. وی قوانین و رسائل و شرح لمعه تدریس می کرد.

در همین زمان با دختر علامه هندی سید احمد عقد ازدواج بست و چند روز بعد از عقد دو مرتبه به عراق رفت و در آن جا به تدریس پرداخت.

بعد از بازگشت همیشگی از عراق به سید المدارس امروهه، ککرولی بلوک مظفرنگر و جانسنه رفت و آمد داشت.

مدتی بعد نجم الحسن او را به مدرسه ناظمیه برای تدریس فقه و اصول دعوت کرد، در آن جا معالم شرایع، شرح لمعه، قوانین و در آخر رسائل و مکاسب درس میداد. مفتی احمد على شهرت علمی شایانی در عراق و هند به دست آورده بود. درجه اش در میان علمای هندی در رشته فقه و اصول مسلم بود و با گذشت زمان عزت و مرجعیت او رو به افزایش نهاد.

وقتی نجم العلماء در سال ۱۳۵۹ ه ق درگذشت، تمام مسؤولیت مدرسه به طور کامل به عهده او گذاشته شد. مفتی احمد علی در اوضاع نامساعد سیاست کشور، مسؤولیت سرپرستی مدرسه را قبول کرد و بعد از کوشش بسیار وضع مالی مدرسه را با کمک مالی مردم بهبود بخشید، مدرسه دوباره شهرت گذشته را به دست آورد، شیعیان جهان اهمیت این مدرسه را درک کردند، از هر گوشه کشور کمک مالی می رسید. علمای عراق و ایران کمک کردند و مدرسه را رونق بخشیدند و این فعالیتها بر اثر لیاقت و استعداد و مدیریت و زحمات او انجام گرفت. وی در هندوستان مرجع اعظم بود، سرودن اشعار برجسته به زبانهای اردو و فارسی و نیز تعیین ماده تاریخ از خصوصیات او به شمار می رفت.

وی نمازهای ظهرين را در مسجد حسينيه سوداگر برگزار می کرد و بعد از نماز به وعظ و موعظه و تدریس اخلاق می پرداخت.

مفتی احمد علی فردی ساده، خوش اخلاق و بسیار باهوش و زحمتکش بود. در زمان خود مرجع شیعیان بود و مقلدین او در پاکستان، هندوستان و آفریقا پراکنده بودند.

مردم و ارکان دولت به او احترام می گذاشتند. با وفات او بابی از روایت خاص فقه و فقهای لكنهو بسته شد. وی در هشتاد و شش سالگی در ۱۶ ذی الحجه مطابق ۶ مارس ۱۹۶۹م درگذشت و در مدرسه ناظميه لكنهو به خاک سپرده شد.