مولانا سید محمد مهدی بن سید علی، عالم و خطیب معروف و بزرگی بود. بنا به گفته آقابزرگ در ماه ربیع الثانی ۱۲۶۹ ه ق در علینگر به دنیا آمد. علی نگر بھیک پور بلوک سارن در استان بهار یکی از شهرستانهای کوچک است. پدرش سید علی که یکی از زمینداران آن شهرستان و فردی مؤمن و دانش دوست بود، فرزندش را با علوم دینی بیاراست و بعد از خواندن کتابهای ابتدایی برای تکمیل تحصیلات به لكنهو فرستاد و بعد از این که فارغ التحصیل شد به وطن خویش بازگشت و در مسجدی که پدرش ساخته بود به نماز جمعه و جماعت و تبلیغ و ترویج دین پرداخت تا آنجا که مردم را به نماز و روزه و سایر فرایض دینی تشویق و پایبند کرد و معمولا بعد از نماز ظهر سخنرانی می کرد و بعلاوه به ذکر مصایب هم می پرداخت.
وی در سال ۱۳۱۶ ه ق مراسم محرم را در خانه خود آغاز کرد و بعد از مدتی به نوشتن کتاب الواعج الاحزان پرداخت و جلد اول آن را به پایان رساند که نام اصلی آن «مظهر العجائب است. این کتاب بین ذاکرین بسیار معروف شد و چندین بار به چاپ رسیده است.
در سال ۱۳۰۷ ه ق به سفر عراق و ایران رفت و از آقای میرزا محمد تقی مجتهد سامره و عمادالملک آقای سید باقر اجازههای شرعیه دریافت کرد و در سال ۱۳۲۱ ه ق به مدینه و نیز به زیارت حج تشرف یافت و سرانجام پس از یک عمر تبلیغ و وعظ و سخنرانی در ۲۴ جمادی الثانی ۱۳۴۸ ه ق در مظفر پور درگذشت.
تألیفات او عبارتند از: زمزمة الحجاج، احکام حج بنا به درخواست حاج نواب سید علی رئیس مظفر پور فرشته (چاپی)؛ سوانح مولوی سید علی (چاپی)؛ سواء السبيل که با مطالعه آن مولوی شیخ عبدالسبحان شیعه شد؛ حجت بالغه؛ مواعظ المتقين (عربی، چاپ ۱۳۴۳ ه ق)؛ هدية الزائرین (زیارات)؛ لواعج الاحزان (دو جلد).
.png)
